Nietsvermoedend liep ik richting het spoor vanaf waar mijn trein zou vertrekken. Het viel me op dat het druk was, maar dat weet ik aan het spitsuur en de warmte. Onderweg kwam ik een tweetal perronopgangen tegen die met afzetlint waren afgezet. Een mengeling van nieuwsgierigheid en angst kwamen naar boven. Ik zag gelukkig, zo voelde het op dat moment, dat mijn perron niet was afgesloten. Het bord gaf aan dat de trein met +5 minuten vertraging zou vertrekken naar mijn bestemming. De trein daarvoor had ook al +15 minuten vertraging waardoor het voor mij duidelijk werd dat er toch echt wel iets aan de hand moest zijn dat de treinen zo’n vertraging hadden opgelopen.
Verschillende omroepberichten maakten duidelijk dat er minder treinen reden door een aanrijding met een persoon. Ondanks dat ik altijd schrik van dit soort berichten en ik een brok in mijn keel krijg, komt het niet zo binnen als wanneer iets dichterbij gebeurd. Ik nam aan dat dit verderop was gebeurd bij een spoorwegovergang. Al gauw dwaalden mijn gedachten weer af.
Zoekend naar een plekje in de schaduw op deze warme dag trokken verschillende politie uniformen mijn aandacht. De link met de afgezette perrons begon zich in mijn hoofd te vormen terwijl ik ondertussen vurig hoopte dat wat ik dacht niet klopte. Een blik verderop boorde mijn hoop de grond in en bevestigde mijn angst die samen met de nieuwsgierigheid was opgekomen. Een wit scherm met politieagenten en andere medewerkers maakten mijn laatste sprankje hoop ongegrond. Wat er ook gebeurd was, diegene zou niet meer leven. De voorstelling van wat zich achter het scherm afspeelde zorgde voor een akelig gevoel. Mijn gedachten gingen uit naar eerder op de middag toen het gebeurd moest zijn. Toen de machinist door dit beeld werd getekend, reizigers werden geconfronteerd met de heftige beelden, politieagenten en andere medewerkers deze verschrikkelijke beelden op hun netvlies kregen. De mensen die de nabije familie of vrienden zouden moeten inlichten dat degene die zich in hun midden bevond niet meer onder hen zou zijn. Het onbeschrijfelijke gemis dat zou volgen, het verdriet dat de mensen zullen moeten dragen en de lege plek die is ontstaan.
Met dit besef stapte ik mijn trein in met tranen in mijn ogen. Een paar keer slikken zorgde ervoor dat ik ze binnen kon houden, maar veel was er niet nodig om dit ongedaan te maken.
Het gevoel van onmacht, niks hebben kunnen doen om diegene tegen te houden, het oneerlijke gevoel van de wereld die gewoon verder ging terwijl iemand anders zijn wereld stil stond raakte mij. Dat ‘gelukkige’ gevoel dat mijn trein maar 5 minuten vertraging had verdween als sneeuw voor de zon. Ik had graag 20 uren extra moeten reizen als dat de persoon had tegen kunnen houden van zijn of haar keuze…
Lieve meneer, lieve mevrouw, lieve jongen, lief meisje… Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar op zoek was. Dat de mensen om jou heen de leegte die je hebt achtergelaten een plekje kunnen geven. Dat je thuis bent en niet meer hoeft te vechten.
Afsluitend met een lied dat in mijn gedachten op kwam:
‘When you try your best but you don’t succeed
When you get what you want but not what you need
When you feel so tired but you can’t sleep
Stuck in reverse
When the tears come streaming down your face
When you lose something you can’t replace
When you love someone but it goes to waste
Could it be worse?
Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you’
Coldplay – Fix you
Schrijvend Hart 