Complimentjes

Complimentjes. Je hebt ze in vele soorten en maten. Maar hoe vaak geven wij nu eigenlijk echt complimenten? Kijken we niet veel vaker naar wat er niet goed gaat en geven we daar kritiek op in plaats van te kijken naar wat er eigenlijk wel goed gaat?

Misschien ben jij iemand die positief is en veel complimentjes geeft. Dat dacht ik van mezelf ook altijd. Een docent schudde mij twee weken geleden wakker met onderstaand voorbeeld:

Steven is 7 jaar en maakt de volgende sommen met uitkomsten op school:

1 + 1 = 2
2 + 2 = 4
3 + 2 = 7
5 – 1 = 4

Het eerste wat me opviel was dat de uitkomst van de derde som niet klopte. Viel jou dit ook als eerste op?
Laten we het nu eens omdraaien: er zit maar 1 fout in de berekening van deze 4 sommen. Dat betekent dat Steven 3 antwoorden goed heeft. Hoe zal het op een kind overkomen als hij telkens op zijn fouten wordt gewezen en hij niet hoort wat hij goed doet?
Vaak kijken we naar waar de fout ligt en vergeten we te benoemen wat er wel goed gegaan is.

Ik daag je uit om de komende tijd aan iemand vijf complimenten te geven over een bepaalde tijd. Belangrijkste is dat hier maar 1 kritiekpunt over mag staan. Waarom?
Uit onderzoek is gebleken dat er tegenover 1 kritiekpunt 5 complimenten nodig zijn om de relatie weer te verbeteren. Bizar he?

Oh ja, om de daad nog even aan bij het woord te voegen heb ik nog een complimentje voor die aardige meneer die vandaag geen voorrang verleende met zijn auto aan een fietser en daardoor bijna een ongeluk veroorzaakte: wat trok u een mooie boze blik achter uw autoraampje.

Hoe gaat het met jou?

Er was eens een jongen die ik sprak op MSN. De meesten van jullie die op MSN hebben gezeten zullen zich wel kunnen herinneren dat het gesprek vaak begon met ‘hoi, alles goed?’.
Zo vroeg ik dit dus ook aan deze jongen. Hij antwoordde met een nee. Ik vroeg toen aan hem wat er niet goed ging. Daarop antwoordde hij: ‘Nooit alles kan goed gaan’.
Op dat moment vond ik het vreselijk irritant dat hij in mijn ogen de betweter uit ging hangen.

Toch heeft dit gesprek mij jaren later nog steeds niet losgelaten en zelfs iets in mij veranderd. De vraag ‘alles goed?’ stel ik nooit meer.

Mensen geven vaak geen eerlijk antwoord over hoe het echt met ze gaat. Maar waarom?
Misschien om mensen niet te dicht bij zich te laten komen. Misschien om niet teleurgesteld te worden als ze wél echt vertellen hoe het met ze gaat en niemand hierop doorvraagt.
Want ja, dat is ook lastig. Als iemand dan eerlijk zegt dat het niet goed gaat, hoe reageer je dan? Negeren is de makkelijkste optie, maar is dit ook de beste?
Zijn wij niet de interesse in onze medemens een beetje kwijt geraakt door de vraag ‘alles goed?’ te stellen en hierop een ja te verwachten?
Ben jij oprecht geïnteresseerd, of verwacht jij de ja van de ander?

En nu mijn vraag aan jou: hoe gaat het met jou? En dan niet gelijk antwoord geven met ‘ja’. Nee, hoe gaat het nu eigenlijk écht met jou?

Mocht je dit ooit lezen, ‘jongen’, bedankt voor de wijze levensles. Ik draag hem de rest van mijn leven met me mee.

Gratis Reizen

Nadat de regering heeft besloten dat studenten beter kunnen studeren door een lening af te sluiten volgt de NS met een nieuw idee: studenten moeten tegen betaling reizen in de spits. Het is toch zo fijn als het geld dat verdient wordt met bijbaantjes uitgegeven kan worden aan de studie of aan het reizen in de spits. Ze snappen precies waarom wij extra bijbaantjes nemen en dat we het geld natuurlijk met alle liefde aan hen uitgeven. Immers, de treinen rijden altijd perfect op tijd en de hoge piefen in dit land hebben een schamel salaris om van te leven. Nee, die studenten hebben het veel te makkelijk en mogen wel eens wat meer gaan betalen.

Zonder gekkigheid: de regering helpt studenten aan een leenstelsel, wat betekent dat studenten wanneer ze afgestudeerd zijn de eerste jaren van hun werkende bestaan bezig zullen zijn met het terugbetalen van deze lening. ‘Gelukkig’ is deze aflostermijn voor het nieuwe leenstelsel verhoogt van 15 naar 35 jaar.
Ook probeerde de regering het gratis OV af te schaffen. Dat dit nog niet gebeurd is mag een wonder heten. Maar hé, we kunnen natuurlijk niet alles tegelijk afschaffen, moet er gedacht zijn. Dus dacht de NS wel even zijn slaatje hieruit te kunnen slaan. De treinen zijn in de spits veel te druk, waardoor besloten is dat de spits rustiger moet worden en de studenten (natuurlijk, wie anders?) wel even hierop in kunnen leveren. Immers, het ligt aan de studenten dat de treinen te druk zijn. Het heeft zeker niets te maken met de materieelinzet van NS. Waarom zouden we kijken naar wat we zelf aan het probleem kunnen doen als we dit probleem ook met het grootste gemak op de studenten af kunnen schuiven?

Lieve regering, lieve NS. Kijk liever eerst eens naar jezelf om te kijken waar het geldtekort vandaan komt, voordat die toch al arme studenten wéér de dupe zijn. Alvast bedankt.