Na een lange stagedag stapte ik de bus in. Ja, een lange dag, want ik moet opnieuw vroeg op voor stage. Nog vroeger dan in mijn blog van een tweetal jaar geleden, MAAR dit kost mij nu minder moeite (jippie!). Ik heb mogen merken dat plezier in wat je doet dingen makkelijker maakt, zo ook het vroege opstaan. De vloer is niet meer koud, misschien ook wel doordat ik mij tegenwoordig naar de badkamer spoedig zodra ik de wekker heb uitgezet. 20 minuten heb ik om aangekleed te zijn en mij op mijn fiets richting het station te begeven. Ontbijten doe ik tegenwoordig in de trein, want daar is ’s ochtends thuis geen tijd voor. Afijn, ik wijk af van waar ik eigenlijk naartoe wilde. Mijn werkzaamheden liepen vandaag wat uit, doordat ik met een revalidant wat langer weg was dan officieel op de planning stond. En ook hierbij, als je ergens plezier in hebt maken dat soort dingen een stuk minder uit!
Goedgemutst begaf ik mij richting de bushalte in de hoop dat ik mijn trein nog kon halen. Het digitale bord gaf aan dat het nog drie minuten zou duren voor de bus kwam. Een snelle rekensom zorgde voor groeiende hoop.
Een aantal haltes verder stapte er een mevrouw in welke naast mij kwam zitten. Wat ik vaak irritant vind, en waar ik me vooral begin van het studiejaar enorm druk om maakte, is dat mensen naast je komen zitten en niks zeggen. Vaak kijken ze je niet eens aan als ze naast je komen zitten. Met mijn goede muts nog op besloot ik het vandaag eens anders aan te pakken en de stoute schoenen aan te trekken door degene naast mij vrolijk gedag te zeggen ook al keek ze me niet aan. Toen ik de drempel over was kwam er een vrolijke ‘hallo!’ uit. De mevrouw keek mij eerst verbaasd aan waarna ze door de glazen van haar bril keek en zei: ‘ach ja, nu zie ik het! Hallo’. Ik vroeg mij af wat ze dan zag. Had ik nog chocola aan mijn mondhoeken van mijn lunch eerder op de dag? Was mijn mascara uitgelopen? Kende ik deze mevrouw zonder dat ik het door had? Mijn vragende blik stond blijkbaar op mijn voorhoofd gebeiteld, want mevrouw was zo vriendelijk om toelichting te geven. ‘Je bent toch van het Diac?’ Lichtelijk verbaasd wist ik uit te brengen dat ik niet van het Diac was, dat ik haar niet kende, maar dat ik haar gewoon gedag zei. Volgens haar leek ik toch wel erg veel op een verpleegster van het Diac en keek ze me met lichte twijfel aan of ik wel de waarheid sprak. Daarna volgde een lange stilte, totdat mevrouw een aantal haltes verder weer uitstapte. Bij het opstaan draaide ze zich om en wenste mij nog een goede reis. Mijn goedgemutste humeur groeide hierdoor nog meer, al helemaal toen ik uiteindelijk ook mijn trein nog haalde!
Mijn les voor vandaag? ‘Verbeter de wereld, begin bij jezelf.’
Schrijvend Hart 