De reiger

Vorige week stond ik op het perron te wachten op de trein. Terwijl ik meer in beslag werd genomen dan ik wilde (namelijk door mijn telefoon en de oordopjes met overigens goede muziek die ik in had) keek ik op een gegeven moment op. Wat ik toen zag zorgde voor een lach op mijn gezicht. Wat ik zag was namelijk een reiger die lucht stond te vangen in het gras tussen de vangrail naast de snelweg en het spoor.

Ik vroeg me af wat hij op deze plek kwam halen, want het leek mij in eerste instantie niet dat de ingeblikte mensen in de auto zijn prooi zouden zijn. Nadat ik in mijn hoofd deze reiger voor gek had verklaard kwam de trein binnenrijden en stapte ik in. Het beeld van de reiger bleef mij bij en ik ontdekte dat ik misschien wel te snel had geoordeeld. Wat als deze reiger niet voor de vis kwam, maar kikkers wilde vangen in het gras?
Het deed me denken aan ons eigen leven. Misschien komen we soms op plekken waar we niet handig staan of op plekken waar we liever niet zouden willen zijn. Op dat moment wil je misschien wel zo snel mogelijk weg van die plek en op zoek naar een betere plek. Maar soms, als we net wat beter op die plek kijken, kan er best iets liggen waarvan je niet verwacht had dat het er lag. Iets kostbaars, waardevols, iets wat we misschien zelfs wel kunnen koesteren naarmate de tijd verstrijkt. Als we maar leren onze ogen te openen voor wat er wel is.
En hoe het met de reiger afliep? Misschien verklaarde hij me wel voor gek dat ik tussen twee grasstroken zat te wachten op de trein.

Gemis