Delen:

Delen:

Sterk zijn

Lang heb ik gedacht dat sterk zijn te maken had met geen fouten maken. Hoe minder fouten ik maakte, hoe sterker ik me voelde.
Maar klopte dit eigenlijk wel? Het kleinste foutje haalde dat zekere gevoel namelijk ook snel weer onderuit.
Wat betekende sterk zijn dan wel? Hoe kwam ik daarachter?

Door ervaringen, doen, vallen en opstaan kwam ik erachter dat sterk zijn niks te maken heeft met hoe weinig fouten je maakt, hoe weinig emoties je laat zien of hoe sterk je wel niet lijkt voor de mensen van buitenaf.
Ervoor durven uit komen dat je fout zit. Dát is pas sterk!

Delen:

Delen:

Misvormd?

 

De herfst is voor mij niet alleen meer maar vallende bladeren, groeiende paddestoelen, de temperatuur die daalt en de regen die weer zijn weg naar beneden weet te vinden. De herfst is voor mij sinds een tweetal jaar ook de appelboom in onze tuin die in volle glorie laat zien hoeveel appels ze kan dragen. Drie jaar geleden kochten we haar als een kleine stam. Ik vroeg mij toen af of die stam daadwerkelijk uit zou groeien tot een boom die vrucht kon dragen. Of die stam mijn twijfels toen voelde weet ik niet, maar na haar eerste jaar gaf ze drie heerlijke, sappige en grote appels.

Dit jaar stond de boom vol in bloei. Als alle bloesem appels zouden worden zouden er wel 100 appels aan groeien. Ik denk dat er uiteindelijk zo’n 40 appels aan hebben gezeten. Vandaag was de dag dat ik alle appels die er nog in hingen zou plukken. Terwijl ik hier druk mee bezig was, en hier en daar af en toe een klein slakje van de appel moest verwijderen, viel mijn oog op een appel die er anders uit zag. Het eerste woord dat in mij op kwam was ‘misvormd’. Ik draaide hem een paar keer rond en vroeg mij af hoe hij zo gegroeid kon zijn. Na hem even bestudeerd te hebben legde ik hem bij de andere appels in de bak. Ik haalde de laatste appels uit de boom en boende daarna onder de kraan alle appels schoon.

Tijdens het boenen van de ‘misvormde’ appel viel het mij op dat ik meer tijd besteedde aan deze ene appel dan aan al die andere ‘normale’ appels.
Het maakte mij bewust van het feit dat ‘normaal’ eigenlijk net als de rest is en misschien wel wat saai maakt. ‘Misvormd’, of vanaf nu gezegd liever ‘anders’, trok juist mijn aandacht en zette me aan het denken.
Wat maakt misvormd eigenlijk misvormd? Wie of wat bepaalt dat? Is misvormd wel misvormd? En zegt de buitenkant eigenlijk wel wat over de binnenkant?

Durven we tegenwoordig nog wel anders te zijn, of zijn we bang voor het oordeel dat anderen over ons hebben?

In plaats van ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ maak ik er bij deze van: ‘doe maar gek, er is al normaal genoeg.’

Ruimte

Van moeten naar mogen
En fouten maken mag
De lat net wat lager
Iets aan gaan met een lach

Soms met wat twijfel
Maar dat is niet erg
Iets doen dat spannend is
Een uitdagende, kleine berg

De druk net wat minder
Die zelf op is gelegd
En daardoor gaan genieten
In plaats van dat gevecht

Tevreden met wat is
Wat zal komen of zal zijn
Minder verbeterpunten
Soms wat water bij de wijn

Rustig ademhalen
Dat is wat ruimte kan doen
Niet perfect is goed genoeg
Je kan het nog eens over doen

Groene balletjes

Voorzichtig keek je in het rond of niemand op je aan het letten was. Toen je die (onterechte) constatering deed verdween je vinger in een niet nader te noemen gat. Nadat je te gadegeslagen had wat de winst was wierp je nogmaals een blik om je heen. Opnieuw moest je tot de conclusie zijn gekomen dat niemand keek, want je besloot dat deze winst je vandaag ook wel eens een portie extra energie zou kunnen geven. Waarschijnlijk was deze smaakexplosie je wat tegengevallen en kwam je tot de ontdekking dat deze aroma toch net wat anders was dan dat van je avondeten de dag daarvoor.
Gelukkig was je niet voor één gat te vangen (je had er immers nog één) en kon je naast opeten nog meer leuke dingen met het groene wonderspul doen. Zoals ze in een bolletje draaien, dit rond schieten en op deze manier je DNA achterlaten in de trein. Niemand zou weten dat het van jou was. Niemand, behalve ik, die achter jou zat en in de weerspiegeling van het raam alles mee kon krijgen op deze vroege ochtend.
De volgende keer kijk ik eerst wat er op en naast mijn stoel ligt voordat ik ga zitten. Wie weet zijn er nog wel meer groene balletjes draaiers die denken dat de trein een goede plek is om DNA achter te laten.

Een lege plek

Nietsvermoedend liep ik richting het spoor vanaf waar mijn trein zou vertrekken. Het viel me op dat het druk was, maar dat weet ik aan het spitsuur en de warmte. Onderweg kwam ik een tweetal perronopgangen tegen die met afzetlint waren afgezet. Een mengeling van nieuwsgierigheid en angst kwamen naar boven. Ik zag gelukkig, zo voelde het op dat moment, dat mijn perron niet was afgesloten. Het bord gaf aan dat de trein met +5 minuten vertraging zou vertrekken naar mijn bestemming. De trein daarvoor had ook al +15 minuten vertraging waardoor het voor mij duidelijk werd dat er toch echt wel iets aan de hand moest zijn dat de treinen zo’n vertraging hadden opgelopen.
Verschillende omroepberichten maakten duidelijk dat er minder treinen reden door een aanrijding met een persoon. Ondanks dat ik altijd schrik van dit soort berichten en ik een brok in mijn keel krijg, komt het niet zo binnen als wanneer iets dichterbij gebeurd. Ik nam aan dat dit verderop was gebeurd bij een spoorwegovergang. Al gauw dwaalden mijn gedachten weer af.

Zoekend naar een plekje in de schaduw op deze warme dag trokken verschillende politie uniformen mijn aandacht. De link met de afgezette perrons begon zich in mijn hoofd te vormen terwijl ik ondertussen vurig hoopte dat wat ik dacht niet klopte. Een blik verderop boorde mijn hoop de grond in en bevestigde mijn angst die samen met de nieuwsgierigheid was opgekomen. Een wit scherm met politieagenten en andere medewerkers maakten mijn laatste sprankje hoop ongegrond. Wat er ook gebeurd was, diegene zou niet meer leven. De voorstelling van wat zich achter het scherm afspeelde zorgde voor een akelig gevoel. Mijn gedachten gingen uit naar eerder op de middag toen het gebeurd moest zijn. Toen de machinist door dit beeld werd getekend, reizigers werden geconfronteerd met de heftige beelden, politieagenten en andere medewerkers deze verschrikkelijke beelden op hun netvlies kregen. De mensen die de nabije familie of vrienden zouden moeten inlichten dat degene die zich in hun midden bevond niet meer onder hen zou zijn. Het onbeschrijfelijke gemis dat zou volgen, het verdriet dat de mensen zullen moeten dragen en de lege plek die is ontstaan.

Met dit besef stapte ik mijn trein in met tranen in mijn ogen. Een paar keer slikken zorgde ervoor dat ik ze binnen kon houden, maar veel was er niet nodig om dit ongedaan te maken.
Het gevoel van onmacht, niks hebben kunnen doen om diegene tegen te houden, het oneerlijke gevoel van de wereld die gewoon verder ging terwijl iemand anders zijn wereld stil stond raakte mij. Dat ‘gelukkige’ gevoel dat mijn trein maar 5 minuten vertraging had verdween als sneeuw voor de zon. Ik had graag 20 uren extra moeten reizen als dat de persoon had tegen kunnen houden van zijn of haar keuze…

Lieve meneer, lieve mevrouw, lieve jongen, lief meisje… Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar op zoek was. Dat de mensen om jou heen de leegte die je hebt achtergelaten een plekje kunnen geven. Dat je thuis bent en niet meer hoeft te vechten.

Afsluitend met een lied dat in mijn gedachten op kwam:

‘When you try your best but you don’t succeed
When you get what you want but not what you need
When you feel so tired but you can’t sleep
Stuck in reverse

When the tears come streaming down your face
When you lose something you can’t replace
When you love someone but it goes to waste
Could it be worse?

Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you’

Coldplay – Fix you

‘Verbeter de wereld, begin bij jezelf’

Na een lange stagedag stapte ik de bus in. Ja, een lange dag, want ik moet opnieuw vroeg op voor stage. Nog vroeger dan in mijn blog van een tweetal jaar geleden, MAAR dit kost mij nu minder moeite (jippie!). Ik heb mogen merken dat plezier in wat je doet dingen makkelijker maakt, zo ook het vroege opstaan. De vloer is niet meer koud, misschien ook wel doordat ik mij tegenwoordig naar de badkamer spoedig zodra ik de wekker heb uitgezet. 20 minuten heb ik om aangekleed te zijn en mij op mijn fiets richting het station te begeven. Ontbijten doe ik tegenwoordig in de trein, want daar is ’s ochtends thuis geen tijd voor. Afijn, ik wijk af van waar ik eigenlijk naartoe wilde. Mijn werkzaamheden liepen vandaag wat uit, doordat ik met een revalidant wat langer weg was dan officieel op de planning stond. En ook hierbij, als je ergens plezier in hebt maken dat soort dingen een stuk minder uit!

Goedgemutst begaf ik mij richting de bushalte in de hoop dat ik mijn trein nog kon halen. Het digitale bord gaf aan dat het nog drie minuten zou duren voor de bus kwam. Een snelle rekensom zorgde voor groeiende hoop.

Een aantal haltes verder stapte er een mevrouw in welke naast mij kwam zitten. Wat ik vaak irritant vind, en waar ik me vooral begin van het studiejaar enorm druk om maakte, is dat mensen naast je komen zitten en niks zeggen. Vaak kijken ze je niet eens aan als ze naast je komen zitten. Met mijn goede muts nog op besloot ik het vandaag eens anders aan te pakken en de stoute schoenen aan te trekken door degene naast mij vrolijk gedag te zeggen ook al keek ze me niet aan. Toen ik de drempel over was kwam er een vrolijke ‘hallo!’ uit. De mevrouw keek mij eerst verbaasd aan waarna ze door de glazen van haar bril keek en zei: ‘ach ja, nu zie ik het! Hallo’. Ik vroeg mij af wat ze dan zag. Had ik nog chocola aan mijn mondhoeken van mijn lunch eerder op de dag? Was mijn mascara uitgelopen? Kende ik deze mevrouw zonder dat ik het door had? Mijn vragende blik stond blijkbaar op mijn voorhoofd gebeiteld, want mevrouw was zo vriendelijk om toelichting te geven. ‘Je bent toch van het Diac?’ Lichtelijk verbaasd wist ik uit te brengen dat ik niet van het Diac was, dat ik haar niet kende, maar dat ik haar gewoon gedag zei. Volgens haar leek ik toch wel erg veel op een verpleegster van het Diac en keek ze me met lichte twijfel aan of ik wel de waarheid sprak. Daarna volgde een lange stilte, totdat mevrouw een aantal haltes verder weer uitstapte. Bij het opstaan draaide ze zich om en wenste mij nog een goede reis. Mijn goedgemutste humeur groeide hierdoor nog meer, al helemaal toen ik uiteindelijk ook mijn trein nog haalde!

Mijn les voor vandaag? ‘Verbeter de wereld, begin bij jezelf.’